Mevrouw Irene van Lippe-Biesterfeld

De binnenkant van duurzaamheid


We leven in een wel heel boeiende tijd omdat we veel opnieuw moeten uitvinden. En Einstein zei toch dat je nieuwe ideeën niet in oude vormen kunt gieten. De weggooi maatschappij is ten einde, of zou dat in ieder geval moeten zijn. We begrijpen hoe belangrijk het is kinderen te verbinden met het wonder van de natuur. Nieuwe duurzame vormen van techniek borrelen overal ter wereld op. Recycling, zonne- wind- en aarde energie, schone auto’s, ledlampen ……. Werkgelegenheid wordt hierdoor gecreëerd, of zou dat moeten/kunnen worden. Er wordt creatief gezocht naar nieuwe vormen van bedrijfsvoering, en samenwerking. Duurzaamheid! Voor een duurzame toekomst.

Maar toch…
Vanuit welke visie werken we aan die duurzame toekomst?
Vanuit welke innerlijke wéreldvisie?
Waartoe nemen we duurzame maatregelen en beslissingen?
En ten gunste van wie nemen we die?
Ten gunste van ons bedrijf? Voor de goede sier? Voor de mensheid in het algemeen? Of voor het welzijn van al het leven op aarde?

Wat is duurzaamheid? We verschillen daarover nogal eens van mening. Mijn invulling van duurzaamheid is:

‘zo te leven dat het welzijn van alle leven op aarde gewaarborgd is’.

Waarom alle leven? Omdat wij mensen deel uitmaken van de natuur. Verbonden zijn met het grote ecosysteem aarde. Dat feit zijn we uit het oog verloren en we zijn ons gaan gedragen als waren we er geen onderdeel van, ja zelfs superieur aan de andere levensvormen. Maar door dat misverstand of die arrogantie hebben wij ons in deze, niet alleen financiële maar ook menselijke crisis gestort.
Daarom hebben we nu een herdefinitie nodig van onze plaats in het geheel van leven op aarde. Van afgescheidenheid naar onderdeel van, deelgenoot van.

We zijn natuur. Je verbonden voelen of je verbonden wéten met je omgeving, is tevens in contact zijn met je binnenkant. Je innerlijk. Je eigen natuur. Dat contact, die verbondenheid is niet meer vanzelfsprekend. Wanneer nemen we nog tijd voor reflectie en stilte?
Door het diepe contact met de aarde kwijt te raken, verschuiven onze prioriteiten en laten we ons meeslepen in de stroom van het alledaagse leven.
De ´buitenkant´ slokt ons op. In die wereld van de buitenkant laten we ook vooral onze eigen buitenkant zien: de professional, de functionaris, de zakenman, de zakenvrouw.
Is het verwonderlijk dat vanuit die eenzijdige benadering de regelgevingen ten bate van duurzaamheid nogal eens aan de buitenkant blijven en daarmee niet altijd een blijvend effect boeken?
Een brede visie is nodig die verder gaat dan de mens alleen. Het is irreëel onze regelgeving en beleidsbesluiten te nemen vanuit de illusie dat we géén deel uitmaken van het grote ecosysteem aarde.
Heelheid van de aarde en onze eigen heelheid gaan samen.
Duurzaam omgaan met de aarde heeft alles te maken met onszelf.
Als we dat écht ervaren, niet alleen wéten maar ook voelen en beleven, dan verandert alles. Want dan handelen we vanuit verbondenheid: met onszelf, met onze medemens en de aarde.
Je zou dit de binnenkant van duurzaamheid kunnen noemen: de visie en innerlijke houding van waaruit ieder voor zich aan een duurzame toekomst werkt.

Een heldere visie op de toekomst krijgt immers pas duurzaam gestalte wanneer we stilstaan bij de verbinding tussen binnen- en buitenkant.
Als mensen hebben we - binnen het geheel – onze eigen unieke verantwoordelijkheid door onze creativiteit en capaciteit om te kunnen overzien wat ons denken en handelen teweeg brengen. Deze verantwoordelijkheid maakt het leven meteen zinvol voor ieder mens op aarde waar dan ook en in welke functie dan ook. Want wat is er mooier dan mede de toekomst te scheppen voor duurzaam welzijn van al het leven?!

We weten: niets staat op zichzelf. Alles is met alles verbonden.
Wat een verschil is het als we vanuit een denkkader van afgescheidenheid
beslissingen nemen, of vanuit een wéten van verbondenheid en het besef dat iedere beslissing een gunstige of negatieve reactie teweeg brengt op de hele samenleving:de mens overstijgende gemeenschap van leven; dat wil zeggen: de aarde.  Zolang wij de natuur als afgescheiden zien, zullen onze problemen zich opstapelen.

Welk voorbeeld willen we geven aan onze kinderen en kleinkinderen?
Wat voor een aarde willen we achterlaten? Wat willen we? Wat is er écht belangrijk?
Ik denk: heel bewust te zijn vanuit welk uitgangspunt we leven en werken.

Technologische oplossingen zijn nodig maar hebben een achterliggend wereldbeeld nodig willen ze werkelijk duurzaam zijn.
Er zal niets veranderen als we onszelf niet betrekken in de keuzes die we maken; als we niet een volgende stap zetten op het pad dat leidt van ik naar ‘wij’.
Als we de verbinding tussen mens en natuur en de buiten en binnenwereld bewust leven, beleven, voelen, wordt duurzaamheid levend en deel van onszelf.

Duurzame ontwikkeling wordt een ‘duurzame levensstijl’.
Onze meest kostbare natuurlijke hulpbron, ons bewustzijn, zal ons helpen de juiste keuzes te maken. Laten we die bron voortdurend voeding geven vanuit ons hart.
De grond voor duurzaamheid, dat zijn wij zelf.